امام حسین(ع) و اصحابش درس عبادت و بندگى کامل را به بشریت آموختند، خیلى ها ادعا مى کنند ما خداوند را عبادت و بندگى مى کنیم ولى هنگام امتحان مردود مى شوند.
سید الشهداء(ع) در سخت ترین شرایط و در حین جنگ، نماز را در اول وقت اقامه کرده و هیچ چیز نتوانست مانع نماز اول وقت ایشان شود، نفرمود اول جنگ و بعد نماز؛ او این درس را از پدر بزرگوارش على علیه السلام آموخت.
اقامه نماز اشاره به این است که نه تنها خودشان نماز مى خوانند بلکه کارى مى کنند که این رابطه محکم با پروردگار همچنان و در همه جا برپا باشد و اباعبدالله(ع) به راستى نماز را به صورت بى نظیرى و به گونه اى که مخصوص او بود و نه دیگرى، بپا داشت.
نمازگزار در هر شرایطى چه در حالت عادى و یا خطر، از نماز باید محافظت کند و امام حسین(ع) و اصحابش از ستون دین یه خوبى پاسدارى کردند و در پایان، جان خود را فداى نماز نمودند تا اسلام باقى بماند.
امام حسین(ع) هم براى دشمن، هم براى اصحابش و هم براى آیندگان درس نماز داد؛ امام در حالى که خودش و اصحابش و فرزندانش تشنه بودند، از دشمن درخواست آب نکرد، ولى براى نماز و مناجات یک شب، مهلت خواست که از این در خواست امام مى توان به اهمیت نماز و دعا و نیایش و تلاوت قرآن پى برد که آن حضرت تا آنجا به این مسائل علاقه دارد که از دشمن ناجوانمردش در خواست مهلت مى کند تا یک شب دیگر از عمر خویش را با این اعمال بگذراند.
و به راستی چرا چنین نباشد؟ امام حسین(ع) براى ترویج و زنده ساختن نماز و قرآن و سفارش الهى به اینجا آمده است و مناجات و نیایش با پروردگار بهترین و لذت بخش ترین دقایق زندگى اوست و باید هر ملتى که براى خدا قیام مى کند، همین اعمال را شعار و ملاک عمل خویش قرار بدهد.
درسهای نماز ظهر عاشورای امام حسین(ع) بسیار فراوان است و نیاز به ریشه یابی دقیق تر و مجال طولانی تری دارد؛ امید که نمازگزار واقعی و پیرو حقیقی مکتب اهل البیت(ع) باشیم.
